In het ziekenhuis

Ja, het is waar: ik ben net thuis. Heb 3 dagen in het ziekenhuis gelegen: Red Sea Hospital. Het was wel makkelijk zo onderaan de straat. Ik kon gewoon lopend naar huis.
Ik was de laatste tijd extreem moe en kwam er maar niet bovenop. Ik probeerde goed te eten, extra oefeningen te doen maar ik liep hijgend als een stoomtrein van school naar huis (de weg loopt een beetje omhoog). Ik kreeg spierkrampen van de inspanning. Dat was dus niet normaal. En daarbij kwam dat ik langzamerhand op een geestverschijning leek, zo intens wit. Een bloedtest wees uit dat ik een extreme vorm van bloedarmoede had: waarde 4,7 i.p.v. 12-16. Vandaar dat ik 3 zakken bloed via een infuus toegediend kreeg. Het bijzondere is dat je dat hier allemaal zelf moet regelen. We gingen met een taxi naar de bloedbank, hebben daar 1 uur gewcht tot de zakken bloed klaar waren (ik kon door het raampje spieken en zien dat het daar uitgebreid getest werd en gecontroleerd door een schone dokter in een mooie ruimte die er schoon uitzag)en getest waren, en betaald natuurlijk. Toen met de taxi weer terug naar het ziekenhuis en hup naar de kamer aan het infuus. Ik ben er meteen een heel stuk van opgeknapt. Ik heb weer kleur, ik ben warmer, ik kan weer lopen zonder buiten adem te zijn. Gewoon zoals een normaal mens. En dan ben ik pas op de helft van de bloedwaarde, moet nog medicijnen krijgen om de laatste stappen te maken tot ik op een minumum van 12 kom.

Het Rode zee ziekenhuis heeft een ISO certificaat. Ik vraag me dan af waar die inspecteur is geweest om dit af te geven. De muren van de kamer moeten wit zijn, maar ik zag tot aan het plafond gele spetters. Als je zo urenlang aan het infuus ligt vraag je je toch af wat er daar gebeurd is....
ALs je op de bel drukt kun je lang wachten tot er iemand komt...
In mijn rechterarm zat het infuus dat echter niet meer doorliep doordat mijn arm helemaal dik en pijnlijk geworden was. De verpleegster zag het nog niet eens. EN ik wist niet dat dat de oorzaak was dat het infuus niet doorliep. Nadat er iemand anders bijgehaald was die dat zag werd er een nieuw naaldje aan de andere kant ingebracht en ging het goed.

Wat wij in Nederland nooit meemaken is dat de resultaten van een onderzoek aan jou worden gegeven. Wij zijn gewend dat het eerst naar de arts gaat en dat die ons dan vertelt wat er aan de hand is. Hier mag je zelf alles bestuderen, laten bestuderen. Mijn patientendossier heb ik gewoon thuis.
Ook wordt hier alles berekend, de kleinste kleinigheid (b.v. wegwerpthermometer 5 pond, slang voor infuus 20 pond, service 100 pond, huur kamer 180 pond per dag)komt op de rekening te staan die je dan zelf moet betalen, geen ziekenfonds of zo. Dat is er wel, maar meestal voor werknemers van grote bedrijven. Niet voor particulieren zoals wij.

De verpleegster die me aansloot aan het infuus heette Ayda. Een vrouw van mijn leeftijd. Ze vroeg me naar mijn nationaliteit. Ik zei Holland... maar misschien nu half Egyptisch met zoveel Egyptisch bloed in mijn lichaam. Ze lachtte en zei: we hebben uiteindelijk allemaal 1 vader en ze wees omhoog. Eigenlijk ben je mijn zuster .... en ik zei ja, dat klopt! En ik gaf haar een hand: jij bent mijn zuster!

Gelukkig ben ik thuis, en schijnt de zon en voel ik me weer een stuk beter. Voorlopig hebben we een ijzersterk dieet opgesteld: iedere dag vlees, vis of lever, appels, tomaat en alle dingen die op mijn lijste van ijzerrijke spullen staan. Of ik het nu lekker vind of niet, we gaan ervoor zorgen dat ik niet meer aan het infuus hoef!